"Sağ qoluma qıyardım, amma nəvələrimə yox" – deyən nənə sözlərinə davam edir:
"Narinin atası da bu günə kimi ağlayır, ailəsi dağıldı. Şəhid olanların beşi də bir-birini çox istəyirdilər. Elə bil ailəmiz bölündü, yarısı da pis gündə qaldı. Nigar deyirdi mən bağça müəlliməsi olacam, mən də deyirdim ki, qız üçün ən yaxşı peşə müəllimlikdi. "Ay nənə, işə gedəndə Narini də aparacam" deyirdi Nigar.
Narin doğulandan onun hər aylığını keçirirdik. İki aydan sonra 1 yaşı olacaqdı. Fikrimiz var idi ki, oktyabrın 17-si Narinin 10 aylığı ilə bağlı süfrə açaq, 18-də isə Nigar üçün. Ermənilər balalarımı aldı. Allah heç kimə bala dağı göstərməsin. Azərittifaqa raket düşəndə televizorda baxırdım, gözümün yaşını saxlaya bilmirdim, çox pis təsir elədi".
Silduz xanım deyir ki, evlərinə raket düşməsi heç ağıllarına gəlməzdi:
"Televizorda hadisədən sağ çıxan uşaqlara baxırdıq, ata anası ölən uşaq deyir ki, nə yaxşı bacım qalıb. Uşaq bacısı ilə nəfəs alır, atamla anam yoxdur, amma bacım qalıb. Fikirləşirdim ki, görəsən nə olacaq. Dua edirdim ki, Gəncəyə raket atmasınlar, uşaqlar qorxur.
Azərittifaqın binasına raket düşən günün səhəri uşaqları göndərdim, gəlin anası gilə apardı. Deyirdi, balaca oğlu raket səslərindən qorxub. Heç ağlımıza gəlməzdi ki, bizim də evimizə raket düşə. Oğlumun azyaşlı övladı gəlir atasının şəklinə baxır, "dədə, dədə" deyir. Ermənilər bizə zülm etdi, balalarımızı əlimizdən aldı. Şirin yuxunun içində nə biləsən ki, nə baş verəcək. Evimiz necə uçub, bizi necə xəstəxanaya aparıblar xəbərimiz olmayıb".