"Hərbçi olmaq istəyirdi"
29.05.2004 – 07.11.2020

16 yaş

Sentyabrın 27-də başlayan və 44 gün davam edən Vətən müharibəsində ermənilər cəbhədə məğlubiyyətə uğradıqları üçün təxribatlara əl atdılar.

Onlar cəbhədən kənarda yerləşən, mülki əhalinin yaşadığı Azərbaycan şəhərlərinə raketlərlə atəş açmağa başladılar.

Baş Prokurorluğun 2020-ci il 16 noyabr tarixində açıqladığı rəqəmlərə görə, Ermənistan silahlı qüvvələri tərəfindən Azərbaycanın şəhər və rayonlarının raket atəşinə tutulması nəticəsində 93 dinc sakin həlak olub, 454 nəfər isə yaralanıb.

Ermənilərin Azərbaycanın şəhərlərini atəşə tutması nəticəsində həlak olanlar arasında azyaşlı uşaqlar da var.

Ermənistanın silahlı qüvvələri elan edilmiş humanitar atəşkəs rejiminin tələblərini kobud şəkildə pozmaqla dinc mülki əhalimizə qarşı cinayət əməllərini davam etdirib.

Cəbhədən uzaq olan şəhər və rayonlarımız 44 günlük müharibə zamanı Ermənistan silahlı qüvvələri tərəfindən müxtəlif istiqamətlərdən intensiv şəkildə raket və ağır artilleriyadan atəşə tutulub.

Baş Prokurorluğun yaydığı açıqlamaya görə, 7 noyabr 2020-ci il saat 16 radələrində Bərdə rayonu, Yeni Əyricə kəndində fərdi yaşayış evinə mərmi düşməsi nəticəsində 2004-cü il təvəllüdlü Rəhimov Şahmalı Ətraf oğlu həlak olub, yaşayış evinə isə ciddi ziyan dəyib.

Şahmalı Rəhimov Ağdam rayonu 94 nömrəli köçkün tam orta məktəbin 10-cu sinif şagirdi idi.

Məktəbin ən fəal şagirdlərindən olub
Şahmalı Ətiraf oğlu Rəhimov
Şahmalı Rəhimovun əmisi Gülmalı Rəhimov deyib ki, Şahmalı onun işlədiyi məktəbdə təhsil alırdı.

"Əslən Laçın rayonundanıq, Şahmalı Bərdədə doğulub, boya-başa çatıb. Məktəbin ən fəal şagirdlərindən biri olub, bütün tədbirlərdə fəal iştirak edirdi. Hər zaman seçilirdi. Sona qədər davam edə bilməsə də məktəbdə nailiyyət qazanmışdı. Təəssüf ki, 11-ci sinifi bitirə bilmədi".

Əmisi deyir ki, Şahmalının ən böyük arzusu hərbçi olmaq idi.

"Məktəbdə müsahibələr aparanda hərbçi olmaq istədiyini deyirdi. 44 gün davam edən müharibədə bizim minlərlə şəhidlərimiz olub, hər gün cəbhədə xəbərlər gəlirdi. Düzdü, insan kədərlənir, bizim 3000-ə qədər şəhidlərimiz olub. Bir tərəfdən ağırdır, bir tərəfdən də sevinirdik ki, torpaqlarımız azad olub. Hamı kimi biz də televizorun qarşısında oturub cənab Prezidentin yeni xəbərlərini gözləyirdik. Hamımız hər qarış torpaq üçün sevinirdik. Hamı oturub gözləyirdi ki, görək müzəffər ordumuz hansı torpağı işğaldan azad edib. Bir qarış torpağımızın belə azad olunması şəhid ailələri üçün təskinlik idi.

Şahmalının şəhid olduğu gün
"Noyabr ayının 7-də saat 17 radələrində ermənilər cəbhədən 150 kilometrdən artıq məsafədə yerləşən kəndi atəşə tutdular" – deyə, G.Rəhimov əlavə edib:

"Mənfur qonşularımız cəbhədə ordumuzla döyüşdə məğlub olduğu üçün artilleriya silahları ilə cəbhədən uzaqda yerləşən Azərbaycan şəhərlərini atəşə tutmuşdular. Noyabrın 7-də mənfurların atdığı "Smerç" raketi Şahmalının olduğu əraziyə düşdü. Hamı raket düşən əraziyə qaçdı.

Raketdən çıxan qəlpələrin biri uşağa dəymişdi, elə orada da şəhid olmuşdu. Ermənilər heç bir günahı olmayan məktəbliləri, silahsız insanları öldürdülər".

Laçına getməyi arzulayan Şahmalı...
"Biz Laçından məcburi köçkünük" – deyə, Gülmalı Rəhimov əlavə edir:

"Burada doğulan uşaqlar o əraziləri görməyib. Amma onların hamısının arzusu yurdumuza qayıtmaqdır. Şahmalı da Laçına getməyi çox arzulayırdı. Arzusu hərbçi olmaq idi, şəhərə getmək istəmirdi, ancaq Laçına getmək istəyirdi. Ölkəmizin hər qarışı bizim üçün əzizdir, amma əslinin olduğu rayon, doğulduğun yer daha əzizdir. Uşaqlar da böyüklərinin dediklərini eşitmişdilər, təsvir olunan ərazilər uşaqlarda maraq yaradırdı".

G.Rəhimov deyir ki, Şahmalı hamıya təmənnasız yardım etməyi sevirdi.

"Tanıdığı, tanımadığı, böyük-kiçik ayırmadan kimə lazım idisə kömək edirdi. Onun elə bir xasiyyəti var idi. Ona görə də onun şəhid olması hamını sarsıtdı, kədərləndirdi. Mən Şahmalının həm də müəllimi idim. Əmi kimi ondan çox razı idim, böyük-kiçik yeri bilən idi. Müəllim kimi də ondan razı idim. Uşaq idi, dəcəlliyi olur, amma dərslərinə müntəzəm gedərdi, çalışardı, yaxşı oxuyan idi. Heç kimlə işi yox idi, dava-dalaşdan uzaq durardı. Məktəbdə yazılı müsahibələr götürürdük, hər müsahibəsində o hərbçi olmaq istəyini vurğulayırdı. Yəqin televizorda qəhrəmanları görmüşdü, ata babasının torpağının illərlə işğalda qalması onun hərbçi olmaqla bağlı fikirlərinə təsir edirdi".

Atası öləndə ağlamayan direktor Şahmalıya görə ağladı...
"Şahmalı şəhid olandan təxminən bir saat qabaq onunla söhbət etdim" – deyə, əmisi əlavə edir:

"Heç onunla görüşümüzdən bir saat keçməmiş onun yanına raket düşdü. Kaş ki, həmin dəqiqələri onunla görüşməzdim (göz yaşlarına hakim ola bilmir). Çox mədəni uşaq idi. Heç bir sirri yox idi, nə olsa deyərdi. Şahmalı gil uşaq idi, üçəm idilər. Şahmalı digər qardaşlarından fərqlənirdi. Həyətdə hər yerdə onun əməyi var.

O yer yoxdur ki, Şahmalının izi qalmasın. Şahmalını kənddə, məktəbdə də hamı çox istəyirdi. O şəhid olanda məktəbin direktoru məni görəndə ağladı, "atam öləndə ağlamamışam, amma Şahmalıya görə ağladım" dedi. Özünə çox böyük hörmət qazanmışdı.

Hər bir valideyn istəyər ki, övladının yaxşı səsi-sorağı gəlsin, həyatda özünə yaxşı bir yer tutsun, ölkəsinə, xalqına xeyir versin. Şahmalının atası, mənim qardaşım 4 il əvvəl vəfat etmişdi. Yəqin ki, onun da övladları ilə bağlı arzuları var idi. Qismət olmadı".

Oxumağı tövsiyə edirik: