Sentyabrın 27-də başlayan və 44 gün davam edən Vətən müharibəsində ermənilər cəbhədə məğlubiyyətə uğradıqları üçün təxribatlara əl atdılar.

Onlar cəbhədən kənarda yerləşən, mülki əhalinin yaşadığı Azərbaycan şəhərlərinə raketlərlə atəş açmağa başladılar.

Baş Prokurorluğun 16 noyabrda açıqladığı rəqəmlərə görə , Ermənistan silahlı qüvvələri tərəfindən Azərbaycanın şəhərlərinə raket atəşi nəticəsində 93 dinc sakin həlak olub, 454 nəfər isə yaralanıb.

Ermənilərin Azərbaycanın şəhərlərini atəşə tutması nəticəsində həlak olanlar arasında azyaşlı uşaqlar da var.

Sentyabrın 27-də Ermənistan silahlı qüvvələrinin mülki əhalinin yaşadığı Naftalan rayonunun Qaşaltı kəndini toplarla atəşə tutması nəticəsində 2007-ci il təvəllüdlü Şəhriyar Qurbanov və onun əmisi qızı, 2006-cı il təvəllüdlü Fidan Qurbanova həlak olublar. Erməni caniləri onların babaları Elbrus Qurbanovu, nənələri Şəfayət Qurbanovanı, Şəhriyarın anası - Afaq Əmirovanı da qətlə yetiriblər.

Hər iki uşaq Naftalan şəhərinin Qaşaltı Qaraqoyunlu kənd tam orta məktəbində oxuyub. Şəhriyar VII sinifdə, Fidan isə IX sinifdə təhsil alıb.

Məktəbin "Vətənpərvərlər" qrupunun üzvü olan Şəhriyar tədbirlərdə, müsabiqələrdə iştirak edib, o cümlədən aprel döyüşlərində qəhrəmancasına şəhid olan kapitan Vaqif Bayramovun xatirəsinə həsr olunmuş "İntiqam gününə az qalıb daha" adlı kompozisiya münsiflər heyətinin diqqətini cəlb edib və "Vətənpərvərlər" qrupu müsabiqədə 1-ci yerə layiq görülüb.

Şəhriyar, həmçinin futbola çox böyük həvəsi olduğundan Respublika U-11 futbol komandasında fəal iştirak edib. FİFA (Beynəlxalq Futbol Federasiyaları Assosiasiyası) 13 yaşlı Şəhriyarın şəhid olması ilə əlaqədar başsağlığı ünvanlayıb və dərindən kədərləndiyini bildirib.

"Hadisədən bir gün qabaq bir yerdə idik, gəlmişdim bura, uşaqlar həyətdə oynayırdılar" deyir Bəxtiyar Əliyev:

"Hadisə baş verməmişdən bir saat qabaq isə atamı gördüm, sonra mərmi səsi eşitdim. Gəldim hamısını tikə-tikə tapdım".

B.Qurbanovun sözlərinə görə, Şəhriyar babasının ürəyi idi, onu çox sevirdi:

"Hər zaman deyirdi ki, Şəhriyar mənim sağ əlimdi. Hər zaman babasına kömək edirdi, heç kim Şəhriyarın xətrinə dəyə bilməzdi. Atam onu çox istəyirdi, bir yerdə də getdilər.

Uşaqların hər birinin ad günləri evdə xüsusi qeyd olunurdu. Bir də görürdün anam zəng edir ki, gəlin bizə. Gedirdik ki, hazırlıq görülüb, bir süfrə arxasında oturub uşaqların doğum gününü qeyd edirdik.

Əmisi Şəhriyarla bağlı xatirələrindən də danışıb:

"Bir gün evə gəldim ki, həyat yoldaşım əsəbiləşib. Səbəbini soruşanda dedi ki, Şəhriyar oğlum Ayxanı döyüb. Futbol oynayırlarmış, mənim oğlum balaca olduğuna görə Şəhriyar ona deyib ki, sən kənarda dur. Mən də yoldaşıma dedim ki, uşaqdılar, dalaşarlar da, barışarlar da, onlar qardaşdılar buna görə əsəbiləşməyə dəyməz. Şəhriyara da bunu deyəndə dedi ki, əmi olan şeydi, bizim aramızda problem yoxdu".

B.Qurbanov Şəhriyarla Fidanın arzularından da söz açıb:

"Fidan gəlib nənəsini sığallayırdı, dırnağını tuturdu, onun qulluğunda dururdu. Anam Fidanı bir gün görməyəndə başqa uşağı göndərirdi ki, Fidanı çağırsın. Hər pensiyasını alanda Fidana nəsə alardı.

Şəhriyar hər zaman deyirdi ki, əmi, bir də görəcəksən mən xaricdə futbol oynayıram. Fidan da universitetə qəbul olub Bakıda qalmaq istəyirdi, deyirdi ki, xalamgildə qalıb oxuyacam. Arzuları çox idi".